De scholen zijn weer begonnen, werk is weer opgestart. Mijn agenda staat weer vol met tandartsafspraken, fysiotherapie en cursussen. En toen vroeg ik me af: hoe besteed ik eigenlijk mijn tijd? Doe ik wel wat ik belangrijk vind om te doen. En: wat vind God daar eigenlijk van?
Misschien roept voor jou de start van het nieuwe seizoen ook wel dit soort vragen op en heb je ook behoefte aan reflectie op je dagelijkse leven. Dan nodig ik je uit om samen met mij Jona 1 te bestuderen.
In Jona 1 lees je dit verhaal:
God roept Jona op om naar Nineve te gaan. Maar Jona neemt de boot naar Tarsis. Terwijl Jona slaapt, komt de boot in een zware storm terecht. De mannen op de boot vragen zich af wie de oorzaak van deze ramp is. Ze werpen het lot, en het lot wijst Jona als schuldige aan. Jona geeft toe dat hij God ongehoorzaam is. Als ze hem overboord gooien, zal God de storm zeker bedaren. De mannen willen dat niet, maar als de situatie niet meer te houden is, gooien ze toch maar Jona overboord. Ze bidden: ‘God, red ons nu wij het leven van deze man opofferen.’ De storm komt tot bedaren en de mannen zijn vol ontzag voor God.
Vragen bij Jona 1
Terwijl ik dit hoofdstuk al biddend las, vroeg ik me een paar dingen af, en misschien helpt het jou ook om deze vragen te stellen.
God roept Jona op om iets voor hem te doen. Blijkbaar was Jona daar de aangewezen persoon voor. Een man die op zijn plek is op een zeepkist midden op het stadsplein, om daar Gods woord door de straten te laten galmen.
Waar roept God jou toe op? Wat mag je voor hem doen? En hoe past deze taak bij jou?
Jona vlucht voor Gods oproep.
Voer jij Gods opdracht uit? Of vul jij je leven met andere dingen? Wat houdt je tegen om Gods taak te vervullen?
Terwijl God een zware storm loslaat op de boot, als groot teken dat Jona de verkeerde kant op gaat, ligt Jona te slapen.
Zijn jouw ogen open om Gods aanwijzingen te zien? Of ben je oostindisch doof? Kun je een grote storm ontdekken in je leven, een groot vertoon van God dat hij je wilt laten omkeren op de zee die je bevaart? Sta je ervoor open om elke weg die je bent ingeslagen, in heroverweging te nemen?
De andere mannen op het schip vragen zich af wie deze ramp over hen heeft afgekondigd.
Als het inderdaad zo is, dat God jou om wilt laten keren: wie lijdt er mee aan jouw verkeerde beslissing?
Ze werpen het lot om te bepalen wie de schuldige is, en Jona wordt aangewezen.
Jona weet meteen dat het waar is: hij is de schuldige. Hij weet nu ook zeker dat de storm een teken van God is. Hoe kom jij erachter dat de storm jouw schuld is? God kan ook spreken door het lot, een interessante mogelijkheid!
Jona erkent dat hij schuldig is.
Durf jij de verantwoordelijkheid te nemen over de foute beslissing die je genomen hebt? Durf jij dit openlijk toe te geven, dus je zonden te belijden?
Iedereen op de boot gelooft dat Jona zal sterven als ze hem overboord gooien.
Tot hoever ben je bereid de gevolgen van je vergissing te dragen? Tot in de dood? Wat mag het je kosten?
Ik ben geen dominee en ook geen levenscoach. Maar ik bid dat deze vragen jou mogen helpen om na te denken over de dingen waar jij je leven mee vult. Als je ze voor Gods spiegel houdt, zijn dat dan de dingen die hij van je vraagt?
Wat leerde ik van Jona?
In het kort bracht deze reflectie mij een paar interessante inzichten. Dat ik heel veel tijd besteed aan zaken die niet bovenaan mijn prioriteitenlijst staan (God, mijn familie en de rest tweede rang, zoals ik de vorige keer schreef). God en mijn familie komen er nogal bekaaid van af.
Naast mijn familie roept God mij ook op om ander werk te doen in zijn koninkrijk. Maar wat? Dat heb ik niet duidelijk. Ik zal eerlijk zijn. Anderhalf jaar geleden ben ik voor mijzelf begonnen als tekstschrijver. Ik wilde een carrièreswitch maken en voelde dat God mij riep om iets met mijn schrijftalent te gaan doen. Ik zag dat voor me als tekstschrijver. Maar eigenlijk doe ik maar af en toe een klusje en is het meer een hobby gebleven. Niet zo gek, als je weet dat ik van bijna elke klus letterlijk ziek word van angst.
Na het lezen van Jona 1 is mijn prangende vraag: zijn mijn angstaanvallen een teken van God dat ik de verkeerde weg ben ingeslagen? En durf ik dan toe te geven dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt? (Of dat die keuze nu in elk geval niet meer de juiste is, met de kennis van nu.) Ben ik bereid de gevolgen te dragen hiervan, en mijn schuld te bekennen, juist aan degene die ik leed heb berokkend met mijn keuze? Mijn gezin heeft toch bij elke angstaanval meegeleden. Mark die weer eten stond te koken omdat ik met buikpijn op bed lag, de kinderen die iets samen wilden doen, en ik was te beroerd om mee te doen.
Als ik wel naar Nineve reis, heb ik er dan geen last meer van? Of: is stoppen met werken als tekstschrijver juist een vlucht om mijn angstaanvallen te vermijden en mag ik hier met een goede therapie en veel gebed van bevrijd worden?
Ik bedoel maar. De juiste vragen leiden niet altijd meteen naar het juiste inzicht.
Hoe weet jij wat jouw Nineve en wat jouw Tarsis is? Waar worstel je mee?
De dames van Light UP en ik willen graag voor je bidden. Laat je het ons weten, waar we voor mogen bidden, voor jou?
Wij hebben de gedachten van Christus
In deze storm van gedachten en gebeden, vind ik troost in 1 Korintiers 2:16 Maar wij hebben de gedachten van Christus.
En God zal onze oren openen, zodat wij die gedachten mogen horen.
Mijn gebed voor jullie voor dit seizoen: Ga met God!
