Mijn anker rust in Hem alleen
En toch, mijn hart zingt - te pas en te onpas hoor ik een regel van een liedje in mijn hoofd -
al woeden stormen om mij heen, mijn anker rust in Hem alleen. In mijn dagelijkse leven speelt muziek ook echt een hoofdrol, dus zo verwonderlijk is dat niet. Maar juist de laatste tijd merk ik dat sommige zinnen van liederen mij echt kunnen raken. Alsof ze zomaar even opkomen in mijn hoofd. Toeval? Ik geloof het niet.
In deze woelige tijd heb ik ontzettend veel over mezelf geleerd. Over hoe verdriet me soms helemaal overvalt, dat er even niets uit handen komt. Dat ik alleen maar praktisch bezig wil zijn (handig als je net een schuurtje aan het klussen bent), en even niet meer wil nadenken over al die dingen die mij in mijn hoofd zo sterk bezig houden. Nare gedachten, piekeren, zorgen, angst – ik voel soms zoveel onrust.
En toch is daar dat anker, die Sterke Hand - een soort onverklaarbaar Rustpunt in mijn ziel. Ik vergelijk het wel eens met een plastic folietje dat je over je overgebleven eten doet, om het in de koelkast te bewaren. Ook al is mijn ziel, en mijn hele wezen zo verdrietig en terneergeslagen, mijn hart is door Hem ’geseald' en beschermd.
Vertrouw maar op Mij
In alle narigheid, oude en nieuwe wonden voel ik echt dat God zegt
Kom maar bij Mij. Ook al is alles zo gebroken en onrustig – en ook al is er niet altijd direct een oplossing of genezing mogelijk – door al die liederen heen laat Hij mij vooral nu zien dat Hij mijn Hoop wil herstellen. Dat Hij mij het gevoel van onmisbare Genade wil laten voelen. En dat Hij soms ook mijn trots wil breken zodat ik van binnenuit weer geheeld wordt. Want wat kan ik soms in de verdediging schieten als ik me rot voel, of leunen op mijn eigen 'ik red het wel'-gevoel. Alsof Hij door alle liederen heen fluistert: ‘Vertrouw maar weer op MIJ.'
Gebroken
Dat over mezelf leren en verdriet echt voelen is soms gewoon heftig en pijnlijk. In al het verdriet is daar ook die gebrokenheid die nog niet is geheeld. Leren luisteren zonder oordeel, echt begrijpen wat een ander voelt en naast iemand staan zonder er boven of eronder te staan is voor mij echt een leerpunt geweest. En nog steeds faal ik wel eens, als woorden me raken. Maar ik hoef daarin ook niet perfect te zijn. Onlangs studeerde ik met mijn koor het lied
Orphans in van Avalon.
Who here among us has not been broken? Who here among us is without guilt or pain?
… if such a thing as grace exists, then grace was made for lives like this …
There are no strangers, there are no outcasts - there are no orphans of God.
Niemand in dit leven zou zich als een buitenstaander moeten voelen, een vreemdeling of wees. Ook jij niet. Jij mag er zijn, je bent ok. In alles wat je meemaakt, in alles waar je geen uitkomst ziet mag je je geborgen voelen bij Hem. Geseald. Geliefd. Het verdriet is niet over, of ’weg’ - maar die dragende Hand, die omarmende Liefde – die is er van binnen wèl.
Houd de lofzang gaande
In het hele proces van loslaten, rouw, verdriet voel ik dat ik wil blijven zingen. Die liederen zijn ook simpelweg gebeden die in eerste instantie misschien wel mijn eigen ziel echt aanraken. Wat dat betreft kan ik echt iedereen een gezonde dosis ‘lekker even alles eruit zingen’ aanraden. Mijn moeder zei laatst tegen mij; ‘Houd de lofzang gaande' (Psalm 57: 8-12) – als een wens dat ik door blijf zingen. Dwars door alle tranen heen. Dwars door alle zorgen heen. Om mijn ziel weer nieuwe Hoop te geven. Zing je met me mee?
P.S. Zo verbazingwekkend dat mijn kamerplant opeens bloeit – het was altijd een wat dorre, iele plant. Ik zie dat toch wel als een lichtpuntje!
I speak the name of Jesus over you
In your hurting, in your sorrow
I will ask my God to move
I speak the name cause it’s all that I can do
In desperation, I’ll seek heaven
And pray this for you
I pray for your healing
That circumstances would change
I pray that the fear inside would flee
In Jesus name
I pray that a breakthrough would happen today
I pray miracles over your life in Jesus name
