Niemand brandt graag zijn vingers, of stoot zijn kleine teen. We houden niet van teleurstellingen, we willen dat het leven ons altijd toelacht. We zetten ons beste been voor, om maar niet gekwetst te worden.
Intense gevoelens
Als je hooggevoelig bent, zoals ik, dan ervaar je al die nare gevoelens en pijntjes intenser dan de gemiddelde mens. Ik laat een appel op mijn kleine teen vallen en het voelt alsof mijn hele voet verbrijzelt wordt door een piano. Een teleurstelling knijpt niet alleen even mijn keel dicht, maar geeft buikpijn en zorgt ervoor dat zelfs mijn kleine teen van slag is. En als ik gekwetst wordt, is het alsof mijn hele wezen afgekeurd is, er geen sprankje goedheid te vinden is in mij. Je begrijpt, als ik al die nare gevoelens zo intens ervaar, zit ik er niet echt op te wachten dat ik pijn heb of teleurgesteld word. (Ook de vreugde ervaar ik intenser, dat is natuurlijk de vrolijke zijde van de medaille. Maar daar gaat dit blog niet over.) Mijn dochter laat me heel vaak zien hoe ik zelf in elkaar zit, zonder dat ze dat zelf doorheeft. Zo ontdekte ik vandaag dat ze bang is voor pijn. Die pijn wil ze zo graag vermijden, dat ze haar leven daarop aanpast. Ze wil een pijnvrije wereld leven en daar heeft ze alles voor over. Ze wil haar haren niet borstelen, want die klitten er uittrekken doet pijn. Dus kijk niet verbaasd op als ze met ongekamde haren rondloopt. Ze heeft pas gaatjes laten schieten (zonder te beseffen dat het pijnlijk zou zijn), maar is een oorbel verloren en dat gaatje moet opnieuw geschoten worden. Maar ze houdt haar poot stijf, er gaat geen oorbel meer door haar oorlel… Dus kijk ook niet verbaasd als ze maar een oorbel in heeft.
Tijdens het bijbellezen liet God me zien dat ik hetzelfde doe als mijn dochter. Ik ben bang voor pijn en wring me in allerlei bochten om die pijn te vermijden. Ik zet mijn beste beentje voor, zelfs perfect is niet goed genoeg, want dan kan ik niet teleurgesteld worden. Ik laat mezelf niet graag zien (op (digitaal) papier lukt nog wel ;)), want misschien vinden anderen wel iets negatiefs van mij. Meestal kom ik pas in actie als ik weet wat anderen doen, vinden, van mij verwachten. Daar sluit ik me dan bij aan. Ik kom niet voor mezelf op, want anderen zouden weleens boos kunnen worden op mij en dan voel ik me weer zo rot.
Pijn hoort bij het leven
Waarom deel ik dit met jullie, vraag je je af? Misschien voel jij dingen niet zo intens als ik, of juist wel. Dat maakt niet zoveel uit. Ik denk dat mijn
voorbeeld jou kan laten zien wat Paulus bedoelt als hij zegt in 2 Korintiërs 12:10: Ter wille van Christus wil ik graag zwak zijn, beledigd worden, in nood verkeren, vervolgd worden en in benarde situaties zitten. Want juist als ik
zwak ben, dan ben ik sterk.
(GNB)
Bah, ik wil helemaal niet zwak zijn en beledigd worden! Waarom zegt Paulus dit? Hij lijkt wel gek!
Deze tekst las ik nadat ik tegen mijn dochter had gezegd: ‘Pijn hoort bij het leven. Ik zou je graag willen helpen om pijn te leren verdragen.’
2 Korintiërs 12:10 is Gods antwoord aan mij: ‘Pijn hoort bij het leven. Ik zou je graag willen helpen om pijn niet alleen te leren verdragen, maar om daar zelfs naar uit te kijken.’
Dus: ik probeer te vermijden om gekwetst te worden, en God zegt tegen mij: laat je maar kwetsen. Ik wil niet teleurgesteld worden, en God zegt: laat je maar teleurstellen. Net zoals je pijn hebt als je je hand weer eens aan de oven brandt, zo lijden je gevoelens ook regelmatig pijn. Zo is het leven in deze gebroken wereld. Vermijd de pijn niet. Ik vind dat ergens ook een opluchting. Pff, ik hoef me niet meer in allerlei bochten te wringen. Niet met ongekamde haren over straat en niet met maar één oorbel rond te lopen.
God in mijn zwakheid
Gelukkig laat God het daar niet bij! Want Paulus deelt in deze brief aan de Korintiërs een geheim dat Christus hem schonk: Want juist als ik zwak ben, dan ben ik sterk. We kennen de zin allemaal, maar wat betekent het eigenlijk? Hoe zit dat dan? Ik bedoel: huh?! Als ik me zwak voel, dan voel ik me… zwak. Ik voel pijn, ik voel me rot, ik kan zelfs geen lichtpuntje meer aan de horizon vinden.
Pas las ik een psychologische theorie over de innerlijke familie. Een ding dat mij daarvan bij is gebleven, is dat als mijn gevoelens mij overweldigen, ik ook altijd nog andere ‘stemmen’ in mijn lijf heb zitten. Mijn gevoelens denken dat alles zwart en donker en uitzichtloos is. Maar er is ook een innerlijke stem die op kan staan en zeggen: ‘Ik zie dat je je naar voelt. Ik ben er voor je.’ Nou is de psychologie tegenwoordig erg gericht op jezelf opkrikken, je eigen problemen omarmen, de oplossing vinden in jezelf. Dat moeten we dan allemaal zelf doen. Dus als ik me rot voel, moet ik zelf tegen mezelf zeggen: Ik ben er voor je. Ik schreef dat op en ik zag ineens staan: IK BEN. YHWH. IK BEN. Pff, wat God hier tegen mij, tegen ons, zegt: ‘IK BEN er voor je. IK BEN er voor je. IK BEN er voor je.’
Die waarheid komt binnen.
In mijn zwakheid, ben ik sterk. Ik zou dit willen uitleggen als: juist als we ons rot voelen, hebben we een stem nodig die zegt ‘Ik ben er voor je’. Niet onze eigen stem, maar Gods stem. En met die troost, ontvangen we kracht. Kracht, om de nare dingen van het leven te ervaren. Om door te gaan waar anderen, overmand door hun emoties, afhaken. De geheime bron van kracht vinden we dus in onze pijn en ons verdriet. Want daar hebben we God nodig, Gods troost nodig. Daar maken we verschil. Gelovigen en niet-gelovigen zijn even blij met de vreugden van het leven.
Maar wij gaan in ons verdriet door, niet op eigen kracht, maar in Gods troost, in Gods aanwezigheid. IK BEN er voor je.
Juist in deze tijd kan ik me voorstellen dat we ons wat vaker rot voelen over de omstandigheden waar we in zitten. Mensen in onze omgeving die ziek worden door corona, waar we ons zorgen om maken, die zelfs sterven. Allerlei maatregelen die ons dagelijks leven inperken, en we denken: hoe lang nog Heer, hoe lang nog?
God zegt: IK BEN er voor je.
