Haar dagen waren donker. Verschrikkelijk donker. Ze zat heel diep in de put. Ze voelde enkel leegte, zinloosheid. Ze had geen perspectief, zag geen lichtpuntjes. Stel je een eindeloze tunnel voor waar je niet uit kan. Elise Brouwer zat jarenlang opgesloten in de tunnel van depressie. Ze schreef het boek ‘Woestijnregen – dagboek voor donkere dagen’
om zichzelf en anderen te bemoedigen.
“Voor iemand die het niet kent, zijn die donkere dagen niet te bevatten. Ik kan het uitleggen, maar woorden schieten te kort. Ik had geen enkele mogelijkheid om te ontsnappen uit die tunnel”, begint Elise bij haar thuis op de bank rustig te vertellen. Met een kopje thee in de hand en de verwarming lekker hoog praten we over lijden, depressie, angsten en Gods liefde. Bij iedere vraag denkt ze diep na voordat ze antwoordt.
Depressief
Zo’n 4,5 jaar geleden was Elise drie jaar getrouwd met Jeroen. Ze werkte toen (en nog steeds) in het onderwijs. Op de pabo geeft ze Engels en Nederlands. Toen kwam ze in een depressie. “Dat was afschuwelijk.” Elise had vanaf haar pubertijd last van overmatig zweten, oftewel hyperhydrosis. “Ik deelde dat nooit met anderen uit onzekerheid en schaamte. Behalve bij mijn man. Ik worstelde er vooral zelf mee.” Ze besloot zich te verstoppen. “Dat maakte dat ik nog somberder en wanhopiger werd. Artsen namen me niet serieus. Dus ik dacht dat ik me aanstelde.”
Ze besloot haar moeder te bellen om erover te praten. Zo’n belletje lijkt eenvoudig, maar voor Elise was dat allerminst het geval. Ze komt uit een traditioneel gezin, met twee broers en een zus, uit Breda. Thuis was het lastig om over persoonlijke dingen te praten. Dat telefoontje was daarom een grote stap. “Toen ging de deksel van de put. Ik wist niet dat er zoveel dieper zat.”
“Lijden geeft je de kans om God te dienen, omdat Hij God is. Puur omdat Hij de Schepper is en weet wat goed voor je is.”
Identiteit
“Ik wist niet wie ik was. Ik had geen pubertijd gehad, omdat ik niet lastig wilde zijn. Ik wilde niet nog meer druk op mijn ouders leggen, omdat ik zag dat ze het pittig hadden. Als je altijd zorgt, kom je niet aan jezelf toe”, vertelt ze wijs. Haar vader werkte fulltime als jurist, haar moeder was huisvrouw. “Mijn moeder had het vaak moeilijk. Als kind zorgde zij ook voor haar moeder. Ik had hetzelfde met haar. Als een kind ziet dat haar moeder lijdt, ga je je op een bepaalde manier gedragen. Ik trok me terug.” Toen Elise die eerste keer haar moeder belde, hoorde ze de stem van God. “Ik hoorde God spreken, Hij zei: ‘Nu is er ruimte voor een nieuwe generatie’. Dat was heel bijzonder, iets werd doorbroken.”
Wil je het hele verhaal van Elise lezen? Lees dan het hele artikel op
www.cip.nl
