‘Nou, warm aankleden maar!’ schreef Anke deze week in onze appgroep. Ze doelt op de gebedswandeling die we vanmorgen gaan maken. Na weken van heerlijk lenteweer sloeg het op 1 april om naar sneeuw en kou, en het leek erop dat het tijdens onze wandeling koud en bewolkt zou zijn. Als ik opsta en uit het raam kijk, zie ik een blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Dank u Jezus! Wanneer ik op de fiets naar de kerk zit dank ik God voor het mooie weer en de vrouwen die gaan komen. Ik hoop dat er mooie dingen gaan gebeuren.
Oekraïense gasten
Als ik van mijn fiets stap, staat links van mij de scoutinggroep. In de kerk is Mevrouw Jett bezig met een activiteit en voor de kerk staan een man en een vrouw. Ik ben de eerste die voor Light Up komt en een beetje onwennig; welke mensen zijn hier nu voor Light Up gekomen, en wie niet? In dit soort sociale situaties ben ik meestal niet op mijn best.
De man vraagt me of ik degene ben die voor de wandeling komt, en dan begrijp ik: hij brengt zijn Oekraïense gast. We hebben namelijk onze uitnodiging voor de wandeling ook laten delen bij de dagopvang in de Westerkerk.
Even later staan we met vier Oekraïense en vijf Nederlandse vrouwen voor de kerk. We kletsen wat. Een van de vrouwen vertelt me hoe ze helemaal alleen met de bus naar Bulgarije is gegaan en via wat omwegen een vlucht naar Nederland heeft genomen. Ik kan me zo goed in haar verplaatsen. ‘I think you are very brave’, zeg ik tegen haar. Ondertussen moet ik even schakelen. Ik heb mijn wandeling niet in het Engels vertaald, laat staan in het Oekraïens. We beginnen maar met wandelen en laten het even aan God over.
Het onmogelijke blijkt mogelijk
De inhoud van de wandeling lag al een tijdje op de plank. Uitstappen in geloof, daarover wilden we het hebben tijdens een coronaproof fundraiser in februari. Lopen op het water. Helaas besloten corona en de regen dat die nog even niet door kon gaan. En nu staan we met een half Nederlandse en half Oekraïnse groep in de Vlinderhof met deze bijbelstudie in het Nederlands.
Een van de vrouwen weet op haar telefoon de bijbeltekst in het Oekraïens op te zoeken en we lezen deze dus in beide talen voor. Ik leg uit hoe Petrus voor een onmogelijke opdracht stond. Menselijkerwijs kun je niet lopen op het water. Maar als hij Jezus het ziet doen en Jezus hem roept om te volgen, houdt hij zijn blik gericht op zijn Heer. En het onmogelijke blijkt mogelijk. Totdat hij zich realiseert dat wat hij doet, helemaal niet kan. Direct begint hij te zinken.
Je spullen pakken en helemaal alleen talloze landen doorreizen zonder verblijfsadres of plan. Voor de vrouw die ik bij aankomst sprak was het ook ondenkbaar. Maar ze zei: ‘Ik had geen keus.’
Een stap in geloof
We luisteren het lied van Hillsong,
Oceans, in het Oekraïens. In gedachten zingen we de tekst mee in het Engels of Nederlands en we zien de reactie van de Oekraïense vrouwen. Want als de golven overslaan, dan blijf ik hopen op Uw naam. Mijn ziel vindt rust, want in de storm bent U dichtbij. Ik ben van U, en U van mij.
Ik begin te bidden in het Engels, over Joy in weakness. Hoe God naar voren stapte in mijn gebreken, hoe ik met een bijbelstudie kwam die helemaal niet was voorbereid in de juiste taal. Hoe bijzonder ik het vind dat een bijbelstudie die ik in januari maakte nu perfect actueel is voor de situatie van de vrouwen die nu mee zijn. Hoe God te hulp komt als je het onmogelijke, meest onvoorstelbare moet gaan doen: je land verlaten. Ik vraag Hem om bij ons te zijn, bij de vrouwen en in hun angst, pijn en onzekerheid hun kracht te zijn. Ik vraag Hem om door zijn Heilige Geest zichzelf aan hen te laten zien, zodat ze zelf kunnen ervaren dat Hij er is
Een stap in geloof, want van te voren hadden wij geen enkel idee of deze vrouwen ook maar iets hadden met het christelijke geloof. Als we ernaar vragen zeggen enkelen dat ze er nooit heel veel mee bezig waren, maar dat ze in de situatie waar ze nu in zitten natuurlijk wel nadenken over of er een God is, en hoe dat dan werkt.
